Празнициве ми се најтежок период од годината. А толку би сакал да не е така… толку би сакал да се врати стариот шарм на првиот снег, поширокото семејство собрано во скромното сопче. Оганот ритмички баботи, винцето веќе ги заруменило образите на сите. Од рерната на шпоретот на дрва како од некоја магична фабрика за бајки излегуваат зелници, пити, и секакви чуда. Џагор, надвикување и гласна смеа. Анегдота на анегдота на анегдота, се која од која поинтересни. Се зборува исклучиво со два полни образи, тоа си е некој наш, фамилијарен бон-тон. Безгрижноста како една голема Мајка не прегрнува сите и наздравува заедно со нас – да сме живи и здрави… облакот од убави сеќавања ми го пореметува хорот од сирени на колоната која некаде очајно се обидува да се пробие. Заглавен во хаосот, опкружен со гневни фаци на измачените артисти на големата траги-комедија наречена “Предновогодишна треска”.
Насекаде шаренило од разнобојни светки и намигнувалчиња. Помодерни каде-каде од оние од наше време. Би требало поубаво да светат, ама како да не знаат. Како да ја немаат онаа наивната, детинска добродушност.
Не, овие модерниве шарени сијалички ме потсеќаат повеќе на оние шарените стакленца што дојденците им ги носеле на индијанците во замена за земја, крзна и други скапоцености.
Светкаат итро како да се обидуваат да привлечат некое око плус. Да продадат некое парталче на попуст. Се е така плитко и стерилно. Фасада од евтините, за една употреба. Фабрика за кошмари.
А духот? Не сакам ни да почнам да зборам за тоа. Не сакам да ви ја расипам забавата. Само ќе го кажам она што го гледам. Полни кафани, насмеани луѓе… Едни се смеат затоа што не виделе, не осетиле подобро. Други се смеат затоа што се празноглави. Ама некако најтешко, најтрагично се смеат оние со тажни очи.
Очи кои еднаш го виделе вистинското.
Автор: Драган Таневски
